-Mam już piwnicę, parter... część ogrodu i kort tenisowy. To nawet nie jest 1/3 projektu- wzdycha.- Ale chyba mi się uda.
-Oczywiście, że ci się uda. Masz może trochę wolnego?
-Zależy na co.
-Nie wiem- robię pauzę.- Może pojedziemy gdzieś na weekend?
-Na przykład?- Pyta nie odrywając wzroku od swoich planów.
-Nie wiem. Na narty?
-I mam sobie odmrozić tyłek razem z tobą jeżdżąc na dwóch kawałkach drewna z górki?- Pyta unosząc na chwilę głowę.
-Tak.
-Chyba wolę zostać z moimi planami- odpowiada kreśląc coś na planie.
-Eden...Braciszku... ?
-No dobra.
***
Wyjeżdżamy około południa. Eden (oczywiście) zabrał ze sobą plany do auta i prawie całą drogę coś po nich kreślił. Próbowałem jakoś zlepić rozmowę ale nie dawał mi szansy. W końcu wypaliłem:-Eden śpi z swoim pluszowym misiem i wciąż je jedynie kolorowe płatki małą łyżeczką w misce z pieskiem.
-To, że ci nie odpowiadam, nie oznacza, że cię nie słucham- odpowiada nie odrywając wzroku od kartek.
-Dobra, chyba przesadziłeś.
Wyrywam mu kartki i wyrzucam przez okno.
-DANIEL?!- Krzyczy z oburzeniem.
-Coś nie tak?- Pytam.- Przecież i tak masz kopie zapasowe w laptopie który został w domu.
-Nienawidzę cię- cedzi.
-Super. Ja też.
***
-A jest tu Internet?- Pyta gdy wchodzimy do naszego pokoju. Hotel znajduje się tuż przy stoku. Jest raczej rozpadającą się chatką niż hotelem ale mamy łóżka, nie ma robaków, pająków, węży, mamy kominek w pokoju i jest ciepła woda. To i tak luksus w porównaniu z życiem na ulicy.
-Wiesz, że istnieje życie bez Internetu?
-Serio? Musisz mi wysłać linka!- Eden uśmiecha się do mnie łobuzersko na znak, że żartuje.
-Jutro z samego rana idziemy na narty?- Pytam.
-Tak. Potem wracamy na obiad i możemy iść znowu. Z tego co widziałem, to stok jest oświetlony.
-Byłeś kiedyś na nartach?
-Nie a ty?
-No, ja też nie.
Śmiejemy się.
Tęskniłem za Edenem. To znaczy: niby cały czas byliśmy razem, byliśmy raczej bezpieczni. Ale brakowało mi tego kontaktu, zamiast zbliżyć się do siebie raczej się oddalaliśmy. Cieszę się, że w końcu będziemy mieć trochę czasu na braterskie sprawy.
***
Śmiejemy się gdy kolejka ponownie rusza. To trochę nasza wina, że (znowu) w ciągu kilku sekund wyciąg musiał stanąć. Eden chwyta mocniej swoje kijki. -Nawet jeszcze nie zdążyliśmy wjechać na górę a ty już się wywaliłeś- mój mały braciszek kręci głową.
-Było ślisko. Ja przynajmniej potrafię zapanować nad moimi kijkami.
Śmiejemy się cała drogę na górę. Gdy nadszedł czas by wysiadać przesuwamy się delikatnie na koniec kanapy. No, ja się przesuwam delikatnie. Eden poszedł na całość i... I spadł.
Nie wiedziałem czy się śmiać czy płakać. Eden krzyknął i po chwili wylądował na ziemi. Zrobił fikołka i jego narty powoli zaczęły jechać na dół. Chwiejnie stanął na nogach ale nie na długo. Nabrał prędkości i zaczął wymachiwać rękoma próbując się zatrzymać. Nie dawało to jednak efektów więc się przewrócił. Przez chwilę leżał na śniegu. Po chwili jęknął i coś do mnie krzyknął.
Podbiegła do niego ekipa ratunkowa i zabrała go na dół. A ja wciąż nie byłem pewien, czy się śmiać, czy nie.
***
Okazało się, że Eden najadł się trochę śniegu, zarobił kilka siniaków i otarć, potłukł żebra i złamał nogę. Chyba zdecydowanie powinien płakać. Do szpitala przyjechali Adam, współlokator Edena, oraz Sam, jego dziewczyna (?!). Przez chwilę siedzieliśmy wszyscy razem u Edena ale razem z Adamem poszliśmy po kawę. Kiedy wróciliśmy ich już nie było.
Nie mogę uwierzyć,
że Eden uciekł z Sam. No może zrozumiałbym gdyby nie fakt, że
ledwo potrafi chodzić, ma gorączkę a każdy oddech sprawia mu
ogromny ból.
Policja już ich
szuka więc jedyne co mogę zrobić, to chodzić w kółko po
poczekalni. W pomieszczeniu jest ze mną Adam, współlokator Edena.
-Hej, Daniel!- Krzyknął gdy po raz tysięczny przechodziłem koło niego. Zatrzymałem się, zacisnąłem dłonie w pięści i spojrzałem na niego ze złością.-Wyluzuj.
-Wyluzuj?
-Nic mu nie będzie. Jest z Sam. Przecież go nie zabije.
-Kilka godzin temu Eden był jeszcze na stole operacyjnym…
-Ale teraz jest już dobrze i będzie tylko lepiej.
Siadam ze złością na krześle.
-Eden jest nastolatkiem i jest zakochany. Zakochany po uszy.
-No i?
-To jego pierwsza miłość. Pamiętasz, jak to jest? Motylki w brzuchu, świat sto razy lepszy, całe zło wydaje się być przytłumione przez tą osobę. Liczycie się tylko wy, wszystko inne przestaje istnieć. Daj mu trochę czasu, życie go nauczy. Pewnie sam pamiętasz.
-Pamiętam co?
-Kiedy byłeś w jego wieku i spotkałeś taką dziewczynę.
-Jakoś nie bardzo. Powinienem?
Adam otwiera usta jakby chciał coś powiedzieć ale tylko mamrocze coś pod nosem i już się nie odzywa. A ja, chociaż bardzo nie chcę, zapadam w sen.
W śnie jestem z
powrotem w Republice. Chodzę po ulicach Lake z Tess i jakąś
dziewczyną. Po chwili scena się zmienia. Tess śpi a ja siedzę z
nią w jakimś ciemnym zaułku. Piłuję paznokcie nożem. Gdy kończę
ściągam czapkę i przeczesuję moje wciąż długie włosy.
-Chcesz
łyka?-Pytam ją podając jej butelkę -No, poczęstuję się jeśli ty też się napijesz- odpowiada.- Nie możemy pozwolić, by łupy poszły na marnie, no nie?
Uśmiecham się i wbijam nóż w korek. Pociągam go i upijam łyka. Ocieram usta i podaję jej butelkę
-Doskonale- mówię.- Twoja kolej.
Bierze butelkę i upija nieco. Pijemy tak przez jakiś czas aż uznaję, że jesteśmy bliscy utraty kontroli. Wbijam korek z powrotem na jego miejsce.
-Powiedz mi, po co ci tyle pieniędzy?- Pyta po chwili.
-Serio pytasz?- Wybucham śmiechem.-Czy każdy człowiek nie chce mieć więcej i więcej? Czy istnieje w ogóle coś takiego jak wystarczająca ilość pieniędzy?
-Lubisz odpowiadać pytaniem na pytania, co?
Śmieję się jednak po chwili uderza we mnie rzeczywistość i odpowiadam:
-Pieniądze to najważniejsza rzecz na świecie, sama wiesz. Jestem przekonany, że za pieniądze można kupić szczęście i gdzieś mam to co inni twierdzą na ten temat. Pieniądze przyniosą ci ulgę, poprawią twój status, sprowadzą przyjaciół, dadzą poczucie bezpieczeństwa… Wszystko można mieć za pieniądze.
-Wygląda mi na to, że ty akurat bardzo się śpieszysz, żeby się wzbogacić?
Spoglądam na nią z rozbawieniem.
-A czemu nie? Przypuszczalnie mieszkasz na ulicy równie długo jak ja. Powinnaś chyba dobrze to rozumieć, nie?
-No chyba tak- odpowiada spuszczając wzrok.
Przez chwile siedzimy w ciszy. Przyglądam się jej. Jest najpiękniejszą istotą na świecie.
-Nie wiem, czy ktoś ci to kiedyś mówi- zaczynam.- Jesteś bardzo ładna.
-Z ciebie też jest przystojniak- stwierdza.- O ile jeszcze o tym nie wiesz.
Na mojej twarzy gości szeroki uśmiech. Chociaż to tylko sen, czuję się bardzo rozluźniony i szczęśliwy jak nigdy.
-Och wiem o tym- odpowiadam jej.- Uwierz mi.
Dziewczyna się śmieje.
-Dziękuję za szczerość!- Mówi nie odrywając ode mnie wzroku.
Zanim zdążę się zorientować, moja rękę ląduje na jej policzku. Przyciągam ją do siebie i nagle się całujemy. Z początku całuję ją delikatnie a potem nie mogę się powstrzymać i idę na całość. Świat przestaje istnieć, wszystko się rozmazuje. Liczymy się tylko my i ta chwila.
Ale to tylko sen z którego zostałem wybudzony.
-Przepraszam, że budzę- odzywa się Adam.- A po twoim uśmiechu stwierdzam, że to był dosyć miły sen… Ale twój brat się znalazł.
Spoglądam na Edena i Sam. Trzymają się za ręce a za nimi stoi policjant.
-Panie Wing?- Odzywa się glina.- Znaleźliśmy pana brata i tą młodą damę na dachu szpitala. Żadne z nich raczej nie planowało się zabić.
Kiwam głową i dziękuję policjantowi.
-Daniel- zaczyna Eden ale mu przerywam.
-Dobra. Rozumiem. Wracaj do pokoju. Nie mamy o czym rozmawiać- odpowiadam i wychodzę z pomieszczenia.
Wchodzę na dach szpitala i siadam na jego krawędzi. Pozwalam moim nogom zwisać swobodnie. Przyglądam się gwiazdom bawiąc się pierścionkiem z spinaczy biurowych.
Oddycham cicho i
wpatruję się w niebo, myśląc o kimś kto powinien tu być ze mną.
W spokoju czekam na wschód słońca. Na nowy dzień. Nowe 24 godziny. Nowe możliwości.
