Rozdział 17

Droga powrotna zajmuje mi cztery dni. Piątego dnia w nocy docieram do jeziora. Mam je po prostu obejść ale jakieś światła zwracają moją uwagę. Zdawało mi się też, że słyszałem znajomy głos. Podchodzę bliżej i zauważam trzy rozbite namioty na plaży. Zostawiam ciało Alice pod drzewem i podchodzę do jednego z nich. Gdy od wejścia dzieli mnie kilka centymetrów ze środka wypada Chris
-DANIEL?!- Krzyczy.
-Tak... Co wy... Co wy tu robicie?- Pytam gdy z pozostałych namiotów wychodzą Steve, Elizabeth i Anastasia.
-Tak jakby po prostu nas puścili- zaczyna Elizabeth.- A gdzie TY byłeś? I co to była za akcja w stylu ninja?!
-Uciekłem za granice... I...
-Byłeś na pustyni?- Pyta podnieconym głosem Chris.
-Tak. Zgadnijcie kto tam jeszcze był.
-Sernik- odpowiadają chórem.
-I nie tylko- kręcę głową.
-Kto?
-Willow?
-Alice?
Spuszczam głowę i biorę na ręce ciało Alice.

***

-A gdzie... Gdzie jest Marek?
-Powiedział, że nie potrafi zasnąć więc poszedł popływać- odpowiada ponuro Chris świecąc latarką na jezioro w miejscu gdzie widać mała postać.
Prawie wszyscy zasnęli chwilę potem. Byli zbyt zszokowani, zbyt smutni żeby rozmawiać. Bawiłem się latarką Chrisa świecąc po jeziorze. Marek zauważył mnie i zaczął płynąc do brzegu. Gdy od lądu dzieliło go zaledwie 15 metrów zanurzył się pod wodę. Spodziewałem się, że wypłynie kilka metrów bliżej ale nic takiego się nie dzieje.
-Marek? Marek!
Cisza. Budzę Chrisa i razem wbiegamy do wody.
Przeszukujemy przez chwilę jezioro aż po chwili Chris natrafia na jego rękę. Wyciągamy go z wody. Ciągniemy go za sobą a potem zauważamy, że nie jest sam. Do jego nogi jest coś przywiązane. Nie, nie coś. Ktoś.
Willow.

***

Może już dawno to wiedziałem, więc dziwnie nie boli. Pozostaję obojętny na ból. W moich oczach nie pojawia się ani jedna łza. Serce mi pęka, ale ciało pozostaje obojętne.

Zasypiam.

-Wiesz co? Powinniśmy częściej przychodzić na plażę- słyszę mój głos. Przede mną stoi ciemnowłosa dziewczyna o brązowych oczach w bikini. To trochę dziwne, przed chwilą znaleźliśmy ciało Willow a w moim śnie pojawia się inna dziewczyna. Jeśli mam być szczery, to zdaje mi się, że jestem w jakiś sposób powiązany z tą dziewczyną ze snu.

-Naprawdę?- Pyta kładąc się obok mnie.- Nigdy nie sądziłam, że lubisz leżeć cały dzień w słońcu albo pływać.

-Jeśli mam być szczery... To chyba bardziej chodzi mi o widok.

Dziewczyna się śmieje a jej śmiech sprawia, że i ja się śmieję. Całuję ją, najpierw delikatnie ale potem decyduję się sięgnąć po więcej.

-Co ja robię?- Pytam siebie po chwili.

-Błądzisz- odpowiada. Wstaje i podaje mi rękę. Dziewczyna prowadzi mnie do lasu. Idziemy przez chwilę. Nagle coś czuję. Ujmuję twarz dziewczyny i całuję ją.

-Chyba cię kocham- mówię.

-Nie- odpowiada spoglądając na mnie smutnymi oczami.- Nawet mnie nie znasz.

-Masz rację. Kocham cię.

Dziewczyna otwiera usta jakby chciała coś powiedzieć. Ale tylko mnie całuje. Całujemy się przez chwilę.

-Ja chyba też cię kocham- odpowiada cicho.

Całujemy się jak w jakieś komedii romantycznej. Stoimy na starym moście w środku lasu. Na moście jest wiele kłódek par, które przyrzekały sobie być na zawsze.

Najwyraźniej zawsze nie trwa tak długo. 

Rozdział 16

Czuję, że jakikolwiek postój i brak ruchu sprawiłby, że zamarzłbym niemal od razu. Więc mimo ogromnego wycieńczenia, powiek które z każdą chwilą robią się coraz cięższe idę do przodu.
Na początku było łatwo: biegłem przed siebie wypatrując jakiegokolwiek innego koloru niż biały. Po kilku minutach, a może godzinach, straciłem całą nadzieję i po prostu przesuwałem się do przodu w nadziei, że natknę się na jakąś inną żywą istotę. Przecież musi coś być... Zawsze znajdował się ktoś, kto ratował mnie i dodawał siły.
Najczęściej tą osobą była Tess. Ale teraz jest milion kilometrów ode mnie i nie ma jak mi pomóc.
Może tak właśnie miało być. Może to moja kara za opuszczanie Republiki.
Do mojej głowy wkrada się pokusa. Pokusa poddania się i czekania na śmierć. Jeśli po śmierci jest życie, to czy nie spotkam się tedy z mamą, tatą, Johnem?
Moje oczy są już bliskie klapnięciu się na dobre. Moje nogi powoli się uginają kiedy do moich uszu dociera jakiś świst.
To pewnie wiatr, myślę ale i tak pobudzam się na chwilę. na wystarczająco długo, żeby usłyszeć ten dźwięk jeszcze raz. To nie świst. To wycie.
Rozglądam się i zauważam dwa wilki pędzące w moją stronę. A potem jeszcze dwa. I kolejne. I nagle dociera do mnie, że to nie są jakieś tam wilki tylko zastęp. Zastęp wilków.
Uderzam ciałem o zimny lód ale trzymam się jeszcze wystarczająco długo, by zobaczyć zbliżającą się do mnie postać.

***

Gdy się budzę nie otwieram oczu. Boję się, że mogę być w jakieś celi w Ross City. Bo jest naprawdę ciepło. Dobra, może nie są to klimaty Los Angeles ale nie zamarzam i czuję się naprawdę komfortowo. Jest cicho i słyszę trzaskanie ognia w kominku. Postanawiam otworzyć oczy.
Leżę na ogromnym materacu, przykryty jakimiś dwudziestoma kocami. Na ziemi leży gruby, puchaty dywan. Obok mojego "łóżka" znajduje się mały stoliczek na którym jest talerz z ciepłym jedzeniem i termosem ciepłej herbaty. W ścianie naprzeciwko mnie wbudowany został potężny kominek. Gdziekolwiek jestem, nie wygląda mi to na więzienie.
Wpatruję się w ogień a po chwili do mojego pokoju wchodzi siwiejąca, niska, drobna kobieta około sześćdziesiątki.
-Oh- mówi na mój widok.- Obudziłeś się. Powiem reszcie.
Drzwi zatrzaskują się za nią z hukiem ale po chwili ponownie się otwierają. Do mojego pokoju wchodzi ogromny facet w futrze.
-Witaj Day- zaczyna- na Lodowej Pustyni.
-Kreatywna nazwa- wyrywa mi się.
-Cieszę się, że ci się podoba- odpowiada ze wzruszeniem ramion.- Pewnie masz dużo pytań.
-Mam- przyznaję mu rację.
-Zostaw nas samych Arrel- zwraca się do kobiety.
Gdy drzwi za Arrel się zamykają facet spogląda na mnie.
-Może zacznę od tego, jak się nazywam. Jestem White Walker.
-Dobrze... Czy na... Lodowej Pustyni istnieje życie?
-Tak. Wiele ludzi spoza Pustyni nas odwiedza: naukowcy, dziennikarze, pisarze, podróżnicy, miłośnicy przygód... To nie jest aż taka pustynia.
-Myślałem... Powiedziano mi, że nikt nigdy nie wraca... Ale z tego co mówisz...
-Jak już mówiłem: to nie aż taka pustynia. Owszem, większość obszaru zajmuje pustynia ale np. na południu znajduje się ogromny las, na wschodzie są góry a na zachodzie mamy dostęp do morza. Skupiamy się w klanach. Nasz klan, klan Gelidów zamieszkuje sam środek pustyni. Mare'owie zajmują się rybołówstwem i dzielą się na dwie mniejsze grupy. Południe to tereny Calparów. Wschód należy do dwóch klanów: Acerów i Petramów. Jesteśmy częścią Antarktydy... Może jesteśmy trochę zacofani ale... Żyjemy i mamy się dobrze.
-Co zamierzacie ze mną zrobić?
-Kilka tygodni temu... Był tutaj jakiś facet. Dał nam twoje zdjęcie i powiedział, że mamy ci wskazać  pewne miejsce. Dość dużo zapłacił. To jakiś twój krewny?
-Tak- kłamię.
-Wspaniale. Będziemy mogli ruszać gdy tylko się zdecydujesz. Możesz jeszcze odpocząć przez kilka...
-Nie- przerywam mu.-Chciałbym ruszać teraz. Jeśli to możliwe...
White Walker unosi brew do góry ale wyraża zgodę.
-Tylko coś zjedz i ubierz coś ciepłego- poleca wychodząc z mojego pokoju.

***

White Walker pożycza mi jeden z skuterów śnieżnych Jego piętnastoletni syn, Ice Walker towarzyszy mi przez jakiś czas. Po kilku minutach zatrzymuje się i daje mi nadajnik żebym się nie zgubił. Jadę jeszcze przez pół godziny aż docieram do mojego celu: samotnego drzewa.
Od tak na środku pustkowia rośnie drzewo. Właściwie to nie rośnie, jest całe skute lodem. Wygląda groźnie ale również pięknie. Schodzę z skutera i podchodzę do drzewa:
-Sernik? Chciałeś mnie widzieć?
Brak odpowiedzi. Podchodzę do drzewa i mu się przyglądam. Nagle wrzeszczę przerażony.
Kiedyś... Do tego drzewa był ktoś przywiązany. Postać jest pokryta lodem. Wydaje się znajoma.
Bo jest...
Nie... Nie... Nie... Nie... Błagam, nie... Nie...
Uderzam z całej siły w lód. Pęka a ja delikatnie ujmuję jej lodowate ciało. W dłoni trzyma kartkę:

A podobno potrzebujesz tylko 10 sekund.

Wracam. Wracam do Elizabeth, Anastasi, Chrisa, Marka i Stevea. Mam wyrzuty sumienia, że ich zostawiłem.
Mój powrót będzie pewnie szokujący. A najbardziej szokujące dla nich będzie lodowate ciało Alice Anderson.